شیخ صدوق (رحمة‌الله‌علیه) در کتاب الامالی درباره چگونگی آمدن حربن یزید ریاحی (رحمة‌الله‌علیه) نزد امام حسین (علیه‌السّلام)، چنین آورده است: حر بن یزید به اسبش رکاب زد و از لشکر عمر بن سعد (لعنةالله‌علیه) جدا شد و به سوی لشکر امام حسین (علیه‌السّلام) آمد، در حالی که دستان خود را روی سرش نهاده بود و می‌گفت: خداوندا، به سوی تو بازگشته‌ام، پس توبه مرا بپذیر. من دل دوستانت و دل فرزندان پیامبرت را ترساندم.

«کُدر» ، آب‌گاهی است برای قبیله بنی سلیم و این غزوه را «غزوه قرقرة الکُدر» و «قرارة الکُدر» نیز گویند. قرارة الکدر، در ناحیه معدن است پس از سد معونه که تا مدینه منوره هشت چاپار فاصله داشت.

«اصحاب سبت» از قوم ‌بنى‌اسرائیل بودند:

 «لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ...» (سوره مائده/5، 78)  ودر شهرى ساحلى به ‌نام «اَیله» زندگى مى‌كرده‌اند.

خداوند یهود را به امساك (خوددارى از كار) و تعظیم روز جمعه فرمان داد؛ اما آنان در این فرمان الهى اختلاف كرده با این باور كه روز شنبه به سبب پایان یافتن آفرینش آسمان‌ها و زمین در آن روز، بزرگترین روزهاست، از پذیرفتن روزى جز شنبه، سرباز زده، فرمان خداوند را نادیده گرفتند. 

از این ‌رو خداوند نیز كار را بر آن‌ها سخت گرفت و كار كردن در آن روز از جمله

شکست مشرکین در بدر و کشته شدن اشراف قریش، مشرکین مکه را سخت داغدار و مصیبت زده کرده بود و از آن جمله ابوسفیان بود که یک پسر از دست داده بود و پسر دیگر او نیز به اسارت رفته بود و چند نفر دیگر از نزدیکان و فامیلش به قتل رسیده و یا اسیر شده بودند. از این رو پس از جنگ بدر، قسم خورد تا زمانی که انتقام خود را از پیغمبر اسلام نگیرد، با زنان هم‌بستر نشود و بدنش را شست‌وشو ندهد.

حسین بن علی بن حسن، معروف به «شهید فخّ»، از نوادگان امام حسن علیه‌السلام و پسرعموی امام کاظم علیه‌السلام، در عصر خلافت هادی عباسی در مدینه منوره قیام کرد و این شهر مقدس را از سیطره عباسیان بیرون آورد و به مدت دوازده روز در آن به ساماندهی حکومت و اجرای امور مردم پرداخت و با نزدیک شدن ایام حج، "درباس خزاعی" را جانشین خود در مدینه نمود و به همراه سایر علویان و پیروان خود، عازم مکه معظمه گردید و بسیاری از شیعیان و بردگان مکه معظمه به خاطر رهایی از ظلم و جور عباسیان به استقبال وی شتافته و در زمره یارانش قرار گرفتند.

علی بن محمد بن عبدالرحیم از قبیله عبدالقیس که در ایران، اطراف شهرری در روستایی به نام وَرزَنین به دنیا آمد. او را ورزنینی نیز خوانده‌اند. از آنجا که او رهبر قیام زنگیان (در عربی: زنج) بود، او را «صاحب زنج» نیز خوانده‌اند. زنگیان، غلامان سیاهی بودند که بیشتر از مناطق شرقی آفریقا آورده می‌شدند. شورش زنگیان بیشتر توسط برده‌های سیاهی بود که در زمین‌های کشاورزی کار می‌کردند. غلامان سیاه در مقایسه با غلامان سفید، زندگی سخت و پر مشقتی داشتند.