شیخ عباس قمی در سال ۱۲۹۴ق در قم به دنیا آمد. پدرش محمدرضا قمی، فردی متدین و مرجع مردم برای آگاهی از وظایف شرعی بود. محدث قمی برای تکمیل علوم و معارف، سفرهایی را به بلاد اسلامی داشته و به همین علت در سه حوزه قم، نجف و مشهد اساتیدی داشته است. شیخ عباس تحصیلات دوران کودکی و نوجوانی را در قم گذراند. سید محسن امین در کتاب اعیان الشیعه، وی را به عنوان عالم، فاضل، محدث، واعظ، عابد و زاهد یاد کرده است. علامه امینی در کتاب الغدیر به مناسبت ذکر کتاب «فیض القدیر فیما یتعلق بحدیث الغدیر»، وی را از نوابغ و از بزرگان علم حدیث معرفی می‌کند. شعرانی در کتاب «دمع السجوم» وی را ادیبی بارع، محدثی خبیر و مطلع و در ضبط مطالب، دقیق و پیشوای دهر معرفی می‌نماید. محدث قمی، علاقه وافری به نوشتن داشت و در مدت عمر خویش، بیش از ۶۰ تألیف به زبان‌های عربی و فارسی یادگار گذاشت. آقابزرگ تهرانی، کتاب‌های محدث قمی را مجموعه‌ای ارزشمند و متنوع از علوم گوناگون معرفی می‌کند که نشان از گسترش اطلاعات و کوشش او در بحث و تدقیق او در علم و دانش دارد. به گفته آقابزرگ، وی از کتابخانه محدث نوری ـ که بیشتر آنان خطی بود ـ فراوان استفاده کرد و آثار بسیاری از خود به یادگار گذاشت. مفاتیح‌الجنان، سفینه البحار، نفس المهموم و منتهی الآمال از جمله آثار مشهور شیخ عباس قمی است که مورد اقبال بسیاری از شیعیان قرار گرفت.

وی در شب ۲۲ ذی‌الحجه سال ۱۳۵۹ق برابر با ۱ بهمن ۱۳۱۹ش در ۶۵ سالگی در نجف درگذشت. سید ابوالحسن اصفهانی در حرم امام علی (علیه السلام) بر او نماز خواند و پیکرش در کنار استادش میرزا حسین نوری در حرم دفن گردید. بنابر نقل، سید محسن امین، سه مجلس بزرگداشت برای وی در نجف، کربلا و کاظمین برگزار شد.