امام باقر علیه السلام فرمودند:  به خدا سوگند که او (مهدی (علیه السلام)) مضطر (حقیقی) است که در کتاب خدا آمده می فرماید: «اَمَّن یجیب المضطر اذ ادعاه و یکشف السؤ...» بحارالانوار، ج ٥٢، ص ٣٤١ 

ادیبانه 1129

 
دوباره آمده ام، گرچه دیر برگشتم
دوباره آمده‌ام، گرچه دیر برگشتم
ولی شبیه گدا سر به زیر برگشتم
به صد امید به سوی تو روی آوردم
به سوی خانه‌ی نعم الامیر برگشتم
شدم ذلیل گناهم، خودم پشیمانم
ببین شکسته و زار و حقیر برگشتم
گرفت دست مرا دست مهربانی تو
به دستگیری تو یا مجیر برگشتم
ز باب لطف تو رفتم ولی غلط کردم
پر از گناه صغیر و کبیر برگشتم
گناه بال‌وپرم را شکسته مولا جان
شدم دوباره زمین‌گیر، گیر برگشتم
اگرچه پیش تو احساس فقر بی‌معناست
ولی دوباره به سویت فقیر برگشتم
عطش دوباره لبم را ترک کرده
به حرمت لب مثل کویر... برگشتم
به یاد خواهر غم‌دیده‌ای که می‌فرمود
ببین برادر زینب که پیر برگشتم
(وحید محمدی)
 
بازگشت ما را از مسیر گناه انتظار کشید...
(21) آنگاه دستوراتش را متوجّه ما فرمود تا فرمان بردن ما را بسنجد و از محرّمات بر حذرمان داشت تا شکر‌کردنمان را بیازماید؛ پس از این همه عنایت، از مسیر دستورش روی گرداندیم و بر مرکب سخت و سنگین محرّماتش سوار شدیم. با این همه به کیفرش نسبت به ما شتاب نورزید و بر انتقام گرفتن از ما عجله نکرد؛ بلکه به رحمت و کرمش، از سر خشنودی و رضایت، با ما معامله کرد و به مهربانی و بردباری‌اش، بازگشت ما را از مسیر گناه انتظار کشید.
(22) و همه ستایش‌ها مخصوص خداست که ما را به بازگشت و توبه از گناه، راهنمایی کرد. توبه‌ای که آن را جز از طریق احسانش به دست نیاوردیم و اگر از فضل و احسان بی‌شمارش، غیر این عنایت را که عبارت از بخشیدن نعمت توبه و بازگشت است، به حساب نیاوریم، محقّقاً آزمایشش درباره ما نیکو و احسانش در حقّ ما، بزرگ و بخشش او بر ما عظیم است.
(23) روش وجود مقدّسش در برنامه توبه درباره کسانی که پیش از ما بودند، چنین نبود. آنچه را در عرصه‌گاه توبه، در طاقت و توان ما نبوده، از دوش جان ما برداشته و جز به اندازه قدرت و وسعمان به ما تکلیف نفرموده. در میان آن همه تکالیف سخت، ما را جز به تکالیف آسان وا نداشته و در این زمینه، برای هیچ‌یک از ما دلیل و بهانه‌ای باقی نگذاشته است.
(24) بنابراین، هلاک شونده از ما، کسی است که در میدان مخالفت با او هلاک گردد و سعادتمند از ما کسی است که به سوی او اشتیاق داشته باشد.
(25) و خدا را ستایش، به همه آن ستایشی که نزدیک‌ترین فرشتگان به او و بزرگوارترین مخلوقاتش نزد او و پسندیده‌ترین ستایشگران آستان او، حضرتش را ستوده‌اند.
(فرازی از دعای 1 صحيفه سجاديه)