میلاد حسن‌زاده

ماجرای ماراتن کیش، فقط یک مسابقه دویدن نبود، یک فرایند مهندسی‌شده بود برای تزریق تدریجی نوعی «لیبرالیسم فرهنگی» به متن جامعه. همان فرمولی که سال‌ها با اشکال مختلف امتحان شد: برداشتن تابو، بی‌اعتبار کردن حدود، و پایان دادن به معنای جدیِ «عفاف عمومی». وقتی خیابان _ که نشانه نظم، قاعده‌مندی و مرزهای اجتماعی بوده _ به صحنه حرکات نمایشی و اختلاط آزاد بدل می‌شود، این فقط ورزش نیست؛ این تلاش برای جا انداختن نوعی بی‌قیدیِ سازمان‌یافته است. پروژه ماراتن با همان مدل کلاسیک اجرا شد:  برچسب نشاط اجتماعی /  پوشش رسانه‌ای