به عبارتی، محدودیت‌های وضع شده در خانواده، از نگاه نوجوان، عادلانه، منصفانه و قابل‌پذیرش است و بر خلاف سبک مستبدانه، فرزند از رعایت حریم تعیین شده، احساس توهین و بی‌احترامی به شخصیت نیمه‌مستقل خود نمی‌کند.

همچنین والدین در صورت بروز خطا از سوی نوجوان، اقدام به سرزنش، سرکوب شخصیت فرزند و نادیده‌گرفتن تمام ویژگی‌های مثبت وی نمی‌نمایند. امیرالمومنین (علیه السلام) در رابطه با نحوه ارتباط با  نوجوان چنین فرموده‌اند که:

«هنگامی که جوان نورسی را به سبب گناهانی که مرتکب شده است نکوهش می‎کنی، مراقب باش که قسمتی از لغزش‎هایش را نادیده بگیری و از تمام جهات، مورد اعتراض و توبیخش قرار ندهی تا جوان به عکس‎العمل وادار نشود و نخواهد از راه عناد و لجاج بر شما پیروز گردد.» 

همچنین نوجوان رشدیافته در این فضا، دارای نقش و مسئولیت است که این موضوع، نوعی احترام به هویت فرزند و استعدادهای وی به‌شمار می‌آید. در اثر مسئولیت بخشی به فرزندمان، به او کمک می‌کنیم تا توانایی‌های خویش را بهتر بشناسد. اعتمادبه‌نفس لازم برای بر عهده گرفتن نقش‌های مختلف را به دست آورد و در آینده نیز به‌عنوان یک فرد مسئول، نقش‌های بزرگسالانه خود را به نحو احسن انجام دهد. فرایند مسئولیت‌دهی به فرزند، بایستی تدریجاً و به‌صورت پلکانی انجام شود. از مسئولیت‌های کوچکی مثل جمع کردن اسباب‌بازی‌ها در کودکی گرفته تا مدیریت پول‌توجیبی یک‌ماهه‌ی نوجوان. با افزایش سن فرزند، والدین نیز باید به تدریج از میزان کنترل خود، کاسته و آزادی عمل فرزند را افزایش دهند و در این مسیر، آموزش و راهنمایی‌های خود را از او دریغ ننمایند. به این منظور، لازم است از کودکی بایسته‌های پذیرش هر نقش را به فرزند خود آموزش داده و پیامد و هزینه‌های انجام یا عدم انجام مسئولیت را به او گوشزد کنند.

ادامه دارد...