آن‌قدر آسمان شهرم پر ستاره بود که گاه خوف به دلم می‌افتاد آسمان زیر این بار سنگینی کند و ستاره‌ها پایین بریزند. همیشه هم این شعر می می که توی حیاط خانه‌شان در بصره برایمان می‌خواند، به ذهنم می‌آمد:

 ای ماه زیبا بابایم را ندیدی در راه؟

 در حالی که تفنگی بر دوش داشت و به شکار می‌رفت.