وقتی که شورای سلطنت تشکیل شد و شاه رفت، سید جلال تهرانی از اعضای شورای سلطنت شد. بعضی از دوستان نهضتی، اظهار خوشحالی میکردند که او (سید جلال) فردی مذهبی و آدم معتدلی است و میشود با او همکاری کرد. میشود با او بهگونهای برخورد کرد که به نفع انقلاب و پیشرفت نهضت باشد.
معروف است که وقتی سید جلال تهرانی در فرانسه میخواست حضور امام برسد، امام فرموده بودند باید استعفا بدهد تا من او را بپذیرم که او هم استعفا داد و خدمت امام شرفیاب شد. اطلاعاتی هم که من از سید جلال تهرانی داشتم، این بود که او قبلاً روحانی بود و در میان افرادی که برای شورای سلطنت انتخاب کرده بودند، آدم بدی نبود.
به همین جهت وقتی احساس کرد که حضورش در این جمع به نفع مملکت و انقلاب و دین خودش نیست، استعفا کرده، خودش را خلاص کرد و وصیت کرد خانه و وسایل و امکاناتش، وقف استان قدس رضوی علیهالسلام باشد. او دو تقاضا از امام داشت که امام ظاهراً پذیرفته بودند.
آقای اشراقی نقل میکردند: آنوقت که من در خارج بودم، سید جلال آمد و تقاضاهایی داشت که امام پذیرفتند. ولی بعد شنیدم او میخواست بعد از انقلاب به ایران بیاید بهشرط آنکه با او کاری نداشته باشند، اما چنین قولی به او ندادند. البته اینها همه از مسموعات حقیر است، روایت است نه درایت.
(خاطرات آیتالله مهدوی کنی، تدوین: دکتر غلامرضا خواجه سروی، ناشر: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول: ۱۳۸۵، ص ۱۸۸ ـ ۱۸۹. به نقل از وبگاه خاطرات انقلاب:  HTTPS://KH57.IR)